PARAKLETOS
Doświadczyłeś cudu nowych narodzin, stałeś się uczestnikiem szczególnych Bożych błogosławieństw. Bóg pragnie, aby Twoje życie było życiem obfitym, pełnym darów Ducha i Jego owocu. Wie także, że potrzebujesz odpowiedniego wyposażenia i pomocy w starciu z dwoma śmiertelnymi wrogami: światem, czyli określonym systemem wartości anty-Bożych oraz z własną starą naturą, czyli z dotkniętym grzechem naszym „ego”.
Dziś liczba prześladowanych chrześcijan sięga 200 mln. (na temat prześladowań patrz: www.gpch.pl). Jednak nie tylko prześladowani za wiarę chrześcijanie potrzebują pomocy. Każdy, kto zaufał Chrystusowi i doświadczył Jego przemieniającej mocy, potrzebuje codziennie wsparcia i zachęty. Współczesny świat promuje styl życia i system wartości, który wchodzi w kolizję z wyznawanymi przez uczniów Chrystusa zasadami. Pod wpływem presji ze strony świata, podbudowanej egoistycznymi roszczeniami starej natury, łatwo jest ulec zniechęceniu, a nawet porzucić obraną drogę.
Wszyscy wielokrotnie doświadczyliśmy pocieszenia, mądrości i rady, pokrzepienia i pomocy od Boga. Dary te otrzymujemy nie tylko dla siebie. Dostaliśmy darmo, aby się nimi darmo dzielić, wspierają innych. Słowo Boże wzywa nas do pomocy braciom i do współdźwigania ich brzemion (Gal 6:2). Podtrzymywanie na duchu i zachęcanie to istotna część misji przekazanej nam przez Chrystusa. Wzywa on swoich wiernych przez proroków, aby pocieszali Jego Lud (Pocieszajcie, pocieszajcie mój Lud, mówi Bóg – gr. Parakaleîte, parakaleîte ton laón mou, légei ho Theós [LXX] Iz 40:1; por. 1 Tes 4:18; 5:14).
Podejmując wysiłek pocieszania i zachęcania mamy świadomość własnej ułomności i niedoskonałości w tym względzie. Odkrywamy jednak źródło nieustannego pocieszenia, które bije spod tronu Boga i Baranka (Obj 22:1). Jesteśmy przekonani, że Bóg nie tylko pocieszy, ale także obficie udzieli swojego Ducha tym, którzy go proszą (Łk 11:13).
Wszystko to i wiele więcej skłoniło nas, by naszej stronie internetowej nadać tytuł Parakletos. Pragniemy w ten sposób głosić chwałę Tego, który bada głębokości Bóstwa, wypełnia swoją obecnością cały Kościół, który objawił się w czasie chrztu Jezusa pod postacią gołębicy, zstąpił na Apostołów w dniu Zielonych Świąt w postaci ognia, który w dniu Stworzenia unosił się nad bezmiarem chaosu i który wciąż unosi się nad pogrążonym w ciemności światem człowieka, aby go porządkować. Tym Kimś jest Duch Święty, Ruah ha-Kodesz. Aby pełniej uświadomić sobie Jego rolę zachęcam do przeczytania artykułu na temat imienia Parakletos w Nowym Testamencie.
PARAKLETOS W NOWYM TESTAMENCIE
Rzeczownik paraklet (gr. parakletos) należy do terminologii Ewangelii według Jana. Jest określeniem nie tyle natury, ile funkcji i przedstawia: tego, który jest powołany do czyjegoś boku (gr. para-kaleo; łac. ad-vocatus). Parakletos odgrywa w ten sposób rolę czynnego asystenta, adwokata, podtrzymującego. Pojmowanie tego rzeczownika w znaczeniu pocieszyciel może mieć źródło w greckim tłumaczeniu hebrajskich Pism Świętych (Septuaginta). Termin występował na oznaczenie pocieszenia, jakiego doznaje człowiek znajdujący się w stanie przygnębienia i ma związek z wezwaniem do pomocy (przywołaniem do siebie pomocnika), z zachęcaniem ludzi do wzniosłych myśli, szczególnie wtedy, gdy istnieje konieczność zmierzenia się z przygnębiającą rzeczywistością prześladowań czy zwyczajnej codzienności.
Funkcję Parakleta spełnia wobec swoich naśladowców w pierwszej kolejności Jezus Chrystus, który jest w niebie rzecznikiem u Ojca, wstawiając się za grzesznikami (1 J 2:1). Jezus wskazał na Ducha Świętego jako swojego Następcę. Choć jest On różny od Niego, stał się kontynuatorem dzieła pocieszania i nauczania. Jego podstawowym zadaniem jest objawienie wiernym Jezusa oraz wzięcie w obronę Chrystusa przed oskarżeniami płynącymi ze strony świata i złego (J 14:16n.26n; 16:7-11.13nn).
Paraklet nie tylko objawia prawdę, ale także broni prawdy przed zakłamaniem świata. Jako Duch Prawdy składa świadectwo o Chrystusie w procesie, który świat wytoczył Chrystusowi. Ewangelii Jana Duch-Paraklet jest przede wszystkim obrońcą Jezusa. Dzięki Parakletowi chrześcijanin jest głęboko, wewnętrznie przeświadczony, że świat w swoim odrzuceniu Chrystusa popełnił kardynalny błąd i nie ma racji (J 16:7-11).
Przyjście Parakleta związane było z odejściem Jezusa (J 16:7). Przejście od Jezusa do Ducha to nowy etap w historii obecności Boga wśród ludzi. Podczas mowy pożegnalnej po Ostatniej Wieczerzy Jezus zapowiedział, że przyjdzie ponownie. Dotyczyło to w pierwszej kolejności jego pojawienia się po wydarzeniach paschalnych (J 14:18n, 16:16-19). Widok Zmartwychwstałego nie tylko napełnił uczniów radością, ale także ukazał im nowy wymiar wiary w Mesjasza (16:22). Jezus zapowiedział, że dalsza Jego obecność wśród swoich uczniów nie będzie miała charakteru materialnego (fizycznego), lecz przyjmie postać duchową. Tą zapowiedzianą postacią jest Duch Święty.
Parakletos jako Duch Prawdy wskazuje na Jezusa, prawdziwą drogę do życia (J 14:6.17; 16:23). Prawda ta stoi w radykalnej opozycji wobec kłamstwa i jej źródła – diabła (J 8:44). Duch-Paraklet jest Święty (J 14:26). Swoją obecnością uświęcił Jezusa (J 17:19) i czyni to nadal wobec Jego uczniów, konsekrując tych, którzy nie są już częścią tego świata (J 17:16-17). Podobnie jak Jezus nie ukazuje się światu (J 14:21n), który Go nie zna i nienawidzi (J 7:7; 15:18n), Duch-Parakletos ukazuje się i działa w Kościele i przez Kościół.
Paraklet jest aktywną, dynamiczną mocą Kościoła. Jego zadaniem jest uwielbienie Jezusa (J 16:14) oraz aktualizacja Jego nauczania: Ten was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem (J 14:26). Nauczanie i pamięć ukazują ścisły związek osoby Ducha z osobą Jezusa. Chrystus, poprzez Parakletosa, wypełnia niejako nadal osobiście swoją misję. Kościół w mocy Ducha daje świadectwo o Chrystusie (J 15:26) i sprawia, że uczniowie świadczą z Nim i przez Niego (J 15:27). Szczególnym przejawem tego działania jest namaszczenie Ducha (charisma), poprzez które poucza wiernych o wszystkim (1 J 2:27).
Duch zostaje udzielony uczniom, aby mógł zamieszkać w nich (J 14:17; 17:23) oraz przebywać z nimi (J 14:16; Mt 28:20) i w ten sposób doprowadzić do doskonałej obecności Jezusa Chrystusa na ziemi. Duch posłany od Ojca przez Syna pobudza serce do wiary, obdarza mocą, pociesza przygnębionych cierpieniem i prześladowaniem oraz wzmacnia ich w posłuszeństwie i miłości do Pana.
Opr. na podstawie:
X. Leon-Dufour, Słownik teologii biblijnej, Poznań 1994, s. 644-645.